Wie Hugo zegt, zegt golfen. Dus kon het niet anders dan dat zijn afscheid op de club moest zijn. Ja, dat denk je dan wel, maar kan dat dan ook. Wil de club dat? En mag dat? Ongelooflijk wat tegenwoordig allemaal mag en kan. Ja, zelfs bij een begrafenis zijn de moderne tijden doorgebroken. En dat helpt echt. Dat je van een maat afscheid kunt nemen op een hem waardige maar ook passend als een (golf)handschoen manier.
Golfmaatjes
Ik vond het een eervolle taak Ellen-Marie te mogen helpen het afscheid van Hugo in te vullen. Te zorgen dat haar wensen en die van hun jongens gerealiseerd werden. En dat zij daar niet het gedoe van hadden. Die praktische kant nam ik op mij. Niet anders dan altijd, want Hugo was niet echt van ‘t praktische. Dus op zoek naar een mooie actiefoto voor op de kaart. Die was makkelijk te vinden tussen de foto’s van een van onze vele golftripjes. De club benaderen. Kan het afscheid van een van jullie vroegste en trouwste leden in ons clubgebouw? Een goed gesprek samen met de uitvaartbegeleidster en het bestuur én het was geregeld. Check! En dan na de plechtigheid voor wie dat maar wil negen holes slaan. De club stelt materiaal en een instructeur beschikbaar voor diegene die niet eerder heeft gegolfd. So far so good; voelt als een hole in one.
Nog even in de buurt
Ellen-Marie wil Hugo de laatste dagen thuis. De twee jongens vinden dat zo zo. De garage biedt uitkomst. Dicht bij huis, maar niet in huis. Dat schrikt Harold en Martijn toch beetje af. Super dat hun vader bij zijn ‘derde’ kindje kan zijn. In de garage staat immers zijn andere trots. Zijn oldtimer waarmee hij zo graag ging toeren. Ok, nieuw idee! Harold en Martijn rijden in rouwstoet mee met de Jaguar e-type v12. Harold weet heel zeker dat hij dat wil en kan. Trots op zijn pas behaalde rijbewijs. Misschien de rouwauto en de volgauto’s dan ook oldtimers? Check!
Groots afscheid
De laatste dagen thuis in kleine kring. Het afscheid wordt groots gevierd op de golfclub. De kist op een plag prachtig groen gras met daarnaast zijn zo opvallende knalrode golftas en daarin natuurlijk zijn op maat gemaakte clubs. Een groot bloemstuk met daarin golfballen en clubs. Iedereen is welkom bij deze plechtigheid. Bij binnenkomst krijgt iedereen meteen een drankje aangeboden. Alle tijd en ruimte voor een woordje van afscheid. Veel muziek. De laatste rit naar het crematorium ga ik samen met Ellen-Marie, de jongens en zijn ouders maken. Wij komen daar later die maand in klein gezelschap terug voor het verstrooien. En dan terug naar de golfclub voor condoleance. Ik zie het al voor mij; daar zijn mensen al aan het golfen. Anderen genieten van een hapje en een drankje. En de golfanekdotes met Hugo in de hoofdrol zijn niet van de lucht. Een lach en een traan voor Hugo. Zo gaat het zijn.
