Het gezin Visser
Danique, enige dochter, groeide op in een gezin met twee broers Jan en Dick, kinderen van vader Theo en moeder Roos. Allemaal waren ze gek op voetbal. Op zaterdag gingen ze als gezin kijken naar de spelende broers. Later speelde Danique zelf mee met de jongens. Op de heenweg naar de voetbalvelden werden in de auto de posities besproken. Theo was coach van Jan en hij was trainer van Dick. Op de terugweg werden de wedstrijden opnieuw geanalyseerd. Roos luisterde graag naar de gesprekken. Ze genoot van deze gezinsmomenten. Bij thuiskomst stond er nog een taak op haar te wachten, ze waste alle voetbaltenues, terwijl vader iets lekkers klaarmaakte.
Op zondag met z’n allen bij de radio ‘Langs de Lijn’ luisteren en ’s-avonds commentaar geven op de voetbalwedstrijden bij Studio Sport. Soms gingen ze met het hele gezin naar de voetbalwedstrijd van hun cluppie. Zo ging het elk weekend voor de familie Visser, jaar na jaar.
Haar gezin
Met weemoed keek Danique terug naar deze tijd. De warmte en de saamhorigheid van het gezin waar ze in opgroeide. Zij had nu haar eigen gezin met man en drie kinderen, Thomas, Lucas en Luna. Ook in haar gezin speelde voetbal een grote rol. Nog steeds gingen ze op zondag achter hun club aan. Tijdens de uit-en thuis wedstrijden zaten ze op de tribune. Ze reisden met z’n allen met de bus naar en de uitwedstrijden en aten steevast op de terugweg een broodje kroket.
Onheilspellend nieuws
Tot een paar maanden geleden. Danique voelde zich al langere tijd anders als anders. Ze ging naar de dokter en deze stuurde haar meteen door naar het ziekenhuis. Een dag later kreeg ze een telefoontje wat haar leven compleet op haar kop zette. Danique had kanker en dat was al in een ver gevorderd stadium. Ze moest dit bericht eerst zelf verwerken. Hoe nu verder, waarom ik, hoe lang heb ik nog? Allerlei vragen spookte door haar hoofd. Uiteindelijk belde ze haar man Gerard om te vragen of hij naar huis wilde komen. Samen zijn ze naar het ziekenhuis gegaan en aan de dokter werden allerlei vragen gesteld.
Pas later hebben ze het slechte nieuws aan de kinderen, familie en vrienden verteld. Samen met hen zijn ze naar hun cluppie gegaan om daar nog de laatste wedstrijden te volgen zo goed en kwaad als het ging. Twee weken geleden namen ook de spelers afscheid van Danique. Een mooi eerbetoon aan alles wat zij voor haar club had gedaan en betekend.
De uitvaart
Vier weken geleden kwam ik bij de familie om haar uitvaart door te spreken. Ze wilde dat haar cluppie een rol speelde in het afscheid. In gesprek met de voorzitter kreeg ik alle medewerking om de wensen van Danique in vervulling te laten gaan. De condoleance mocht in het supportershome plaatsvinden en de uitvaart in de kantine. De bestuurskamer werd omgebouwd tot rouwkamer. Elke dag kwamen er steeds meer bloemen bij, allemaal in de clubkleuren. In de rouwkaart hadden we ook gevraagd om op een A4tje herinneringen, foto’s of grappige gebeurtenissen op te schrijven. Daar maakten we later een mooi herinneringsboek van voor Gerard en de kinderen.De condoleance werd goed bezocht, het was enorm druk. Het was een komen en gaan van familie, vrienden, spelers en collega’s.
De dag van de uitvaart brak aan
Het was de wens van Danique dat de condoleance en het afscheid op het sportcomplex plaatsvonden. Het werd een uitvaart met een lach en een traan. Passende muziek die allen raakte en mooie foto’s. Danique haar ouders hadden een mooi persoonlijk verhaal over haar jeugd met als afsluiting de tune van Studio Sport en Langs de lijn. Dick en Jan vertelde anekdotes over hun zus. Gerard en de kinderen hadden met elkaar een mooie foto presentatie gemaakt. Ook spraken een speler, collega en vriendin.
Vanuit de kantine werd de kist van Danique gedragen door familieleden en vrienden naar het hoofdveld, waar de spelers in tenue haar in een erehaag op stonden te wachten bij de middenstip, met de bal aan hun voeten. Voor mij was dit even slikken, wat indrukwekkend… Daarna werd Danique naar de rouwauto gedragen. Nog even keek ik om naar het hoofdveld. Daar lagen de stilliggende ballen op het veld, wat een bijzonder aangrijpend beeld was.
We vertrokken in besloten kring naar de begraafplaats waar we met elkaar afscheid namen van een bijzondere vrouw Danique. Alle belangstellenden aten in de kantine een broodje kroket, want dat kon natuurlijk niet ontbreken.
Danique was een clubvrouw in hart en nieren.
