Normaal gesproken probeer ik in deze column uw vragen te beantwoorden, maar deze keer heb een vraag aan u.
Na een overlijden is het voor veel nabestaanden alsof de grond onder hun bestaan is weggevaagd. Ze hebben een vangnet nodig en dat net wordt gevormd door alle mensen om hun heen. Nou gebeurt er soms iets naars……… iedereen komt naar de uitvaart, maar daarna komen mensen soms niet meer. Niet uit onwil, maar uit onmacht. Het is zo verschrikkelijk om alle verdriet te zien, dat mensen dichtslaan en niet meer weten wat ze moeten doen. Vriendschappen gaan eraan kapot, dat zou toch niet nodig hoeven zijn?
Bij deze doe ik een oproep aan u. Vraag uzelf eens af of u dit herkent. Of u iemand in uw omgeving heeft die u misschien zelfs wel een beetje ontloopt. Oogcontact vermijden in de supermarkt, omdat u echt niet weet wat u moet zeggen.
Overwin uw schroom en bel, mail of schrijf een briefje….. doe iets. Weet u niet wat u moet zeggen? Zeg dat u dat niet weet, maar dat u het vreselijk vindt. Luisteren is vaak genoeg, het verhaal moet 100 keer worden verteld. Weet u niet wat u moet schrijven? Schrijf dat u geen woorden weet, maar dat u wel wil laten weten dat u in gedachte bij hen bent. Weet u niet wat u moet doen? Bied aan om te koken, het gras te maaien of op een vast tijdstip samen te gaan fietsen. Trouwens….. er zijn is vaak al genoeg.
Toegegeven, rouwenden zijn vaak moeilijk om mee om te gaan, ze geven zelf niet aan hoe het met ze is. Maar dat komt omdat ze het niet kunnen. Dat hoort bij rouwen. Ze ontvangen graag 100 telefoontjes per dag, maar zijn niet in staat om terug te bellen. Ze krijgen graag iedere dag post, maar kunnen het niet opbrengen terug te schrijven.
Ze krijgen graag bezoek, maar zijn soms liever alleen. Rouw is voor iedereen anders en het kan jaren duren voor de scherpste kantjes er een beetje af zijn.
Aan hen die rouwen de taak om aan te geven wat ze nodig hebben, aan hen eromheen de taak om vol te houden.
Voor ideeën en tips: het boekje ‘Wat kan ik voor je doen?’ van Karin Kuiper.
