Dat mijn leven voortijdig eindigt, daarmee heb ik mij nu wel verzoend. Snel, maar dat moest ook wel. Want hoewel ik weet dat het sneller komt dan verwacht, wil zelfs ik dat precieze tijdstip niet weten. Natuurlijk wil ik dat alles goed en volledig naar mijn opvatting wordt ingevuld. Zoals ik dat voor mij zie. Nog één keer waar maken wat mijn lieve Wim altijd zegt: “Nu is het mooi geweest, controlefreakje, zo is ‘t goed!” Een mij passend einde aan een mijn prachtige leven.
Niet te snel, niet te hard
Mijn grote gezin is mijn alles. Deze zomer zeker nog volop genieten van ons strandhuisje met alle kinderen en aanhang. En ik duim voor nog een zomer. Ook Boris en Storm onze labradors zijn voor mij kinderen. Die zijn er dan ook zeker bij als wij voor de allerlaatste keer afscheid van elkaar nemen. Een afscheid op het strand. Zie een ondergaande zon als 2 auto’s komen aanrijden; een glanzende witte voor mij. En Rosalie in mijn cabrio. Met de kap naar beneden, zodat de wind ondeugend met haar blonde krullen kan spelen. Dat tovert altijd een glimlach op mijn gezicht. Nu moet ze wel langzaam rijden en kan niet – zoals ze ‘t liefst doet -racen. Wat ik als moeder wel een geruststellende gedachte vindt. Beneden aan de vloedlijn staan alle lieve vrienden, bekenden, collega’s mij op te wachten als Wim samen met mijn drie jongens mij het strand oprijden met de loopkoets.
Ruisende branding, bruisende champagne
Iedereen heft zijn glas champagne als ik met koets en kist en al aan de vloedlijn sta. Op mijn rijke leven. Op ons warm afscheid. Wat zij dan allemaal willen zeggen en doen? Dat zoeken zij zelf maar uit. Ik heb dan alle tijd. Maar niet te veel treurigheid alsjeblieft. Het ruisen van de branding vermengt zich met vrolijke muziek. Wat dat allemaal wordt, ga ik later nog eens uitzoeken met Rosalie en Karin, ‘t schatje van onze jongste Daniël. Niet zo heel veel later, dat begrijpt u wel. De tijd dringt.
Doe toch niet alles zelf
Ik vraag ook wat van al mijn dierbaren. Een levendige herinnering van iedereen aan mij. Voor mijn kinderen. En mijn kleinkinderen. Want de kinderwens van Rosalie en Harold speelt. Mijn kleinkinderen mis ik nu al. Daarom een opdracht aan mijn lieve familie en vrienden daarvoor te zorgen. Een heel dik boek vol met foto’s, verhalen, gedichtjes, lievelingsrecepten, anekdotes. En zij krijgen allemaal een laatste lieve groet van mij. Een mooie witte schelp met een opdracht in een wit organza zakje. Oh, ja, mijn kist is ook wit. En als iemand per se wil, neem dan vooral een witte bloem mee. Het leven met mijn man en kinderen is het waardevolste deel van mijn leven. Ons trouwen zie ik als het stralende begin. In mijn witte jurk en Wim in zijn witte pak. Mijn witte afscheid als een warm en waardig einde.
Alles op orde
Ben er nog niet uit of ik een professioneel schilder mijn witte kist met parelmoer schelpen laat beschilderen? Of dat ik dat mijn dierbaarste vriendinnen vraag te doen? Maar als ik dit allemaal in en op orde heb, dan ga ik volop genieten. Natuurlijk mijn gezin. En van alle lieverds om mij heen. En de dingen doen, die ik écht nog zal én moet doen. Van mijzelf dan wel te verstaan. Nou, ik wacht niet met alles tot alles helemaal geregeld is. Volgende week woensdag ga ik kitesurfen. Mijn hemel, wat eng!
