Wist niet wat ik hoorde. Dat iemand dat kan? Zo knap. De zoon van mijn jeugdvriendin Lisa overlijdt door een noodlottig fietsongeluk. Niemand schuld aan behalve een zeer geliefde mobiel. Altijd in de hand om te checken in plaats van twee handen veilig aan ‘t stuur. Ziekenauto razendsnel ter plekke. Maar toch net niet snel genoeg. Al zijn schoolkameraden en hockeymaten in verbijstering en shock achterlatend. En wat schenkt Lisa hen? Zij mogen bijna alles regelen rondom het afscheid van Tomas. Zo krachtig.
Recht uit ‘t hart
Denk niet dat Lisa dit aan die kinderen schenkt uit onvermogen of moedeloosheid. Nee, oprechte, echt weloverwogen keuze. Zij kent haar jongen als geen ander. Weet hoe graag hij zich omringt met vrienden. Altijd als een soort natuurlijk middelpunt. Niet omdat hij de baas speelt. Of de grootste mond heeft. Gewoon omdat hij Tomas is. Met een natuurlijke innerlijke kracht mensen zich fijn te laten voelen. “Ja, antwoordt zij, dat kun je je liefste schat toch niet afnemen? Zo moet ‘t ook die laatste keer zijn.”
Samen sterk
De jongens van Tomas’ hockeyteam waken twee aan twee bij Lisa thuis. Afgewisseld door zijn beste maten uit zijn klas. Zo is Tomas geen minuut alleen daar opgebaard in de woonkeuken. Dat is tenslotte het middelpunt van het huis, het gezin voor welke bezoeker dan ook die voet over de drempel zet bij deze gastvrije moeder. Zoete inval voor al Tomas’ vrienden. Altijd welkom, altijd mee eten, altijd tijd voor een praatje. En zo ook nu. Vieren en treuren met z’n allen. Kracht putten uit elkaars verdriet, steun, hilarische verhalen, mooie herinneringen aan Tomas.
Uit handen geven
Natuurlijk heeft Lisa ook eigen wensen. Maar al dat warms dat die kinderen laten zien, helpt haar zo. Doet haar ongelooflijk goed bij dit immense verdriet. Maar zij weet nu al dat zij het leven van Tomas nu wil vieren en wil blijven vieren. Zij kiest de kleren die Tomas draagt. Zij bepaalt dat het afscheid op de begraafplaats in kleine kring is. De weg er naartoe krijgt vorm samen met al die lieve mensen; groot en klein. Want ook de dorpsbewoners laten zich niet onberoerd. De laatste week van Tomas thuis is er een vol liefde en warmte van ieder die langskomt om afscheid te nemen. Buurvrouwen zorgen dat er constant iets te eten en te drinken is.
Alles kan en mag
De blank houten kist staat al snel vol met alle krabbels, namen, tags van wie er maar iets op wil schrijven. Het condoleanceboek op het dorpshuis is ook bijna te dun. Op zijn laatste rit maakt Tomas een rondje langs het hockeyveld. Alle clubleden zijn er. Deze zaterdag spelen zij niet. Zij zingen het clublied deze keer voor hem in plaats van met hem. Dan rijdt de rouwwagen in kleine stoet naar de begraafplaats. Intiem afscheid met zijn vader, moeder, opa’s en oma’s. Natuurlijk zijn broertje en zusje. En vijf van zijn allerbeste maatjes. En dan zo mooi dat op precies het zelfde tijdstip dat de kist daalt een heel grote ballon met daaraan alle briefjes die de leerlingen van de school voor hem hebben geschreven de lucht in gaat. Alles wat de kinderen bedenken en willen, kan en mag. Niet alleen van Lisa maar ook van de uitvaartbegeleider, de begraafplaats en autoriteiten. Zo ook die grote ballon. Die Tomas begeleidt op zijn laatste reis.
Ik weet dat Lisa sterk is. Maar de kracht waarmee zij anderen op hun manier afscheid laat nemen van haar oudste zoon is zo indrukwekkend. Dat kan niet anders dan de kracht van moederliefde zijn.
